Eigenlijk schaam ik mij dood. Al maanden zeg ik tegen mijzelf dat ik de pen moet op pakken en weer eens een blog moet gaan schrijven. Maar ik kwam er niet toe. Vele jaren mogen schrijven voor CCM en Telecommerce, waarbij ik nooit een maand heb overgeslagen en nu al 4 maanden niets geschreven. Zeker, er is het nodige gebeurd. Ik vertrok vol goede moed naar Suriname en dat betekende een stevige investering in tijd. Ik moest toch omschakelen van het Amsterdamse leventje wat ik de laatste 25 jaar geleefd had, naar een nieuw leven in Paramaribo. Huis zoeken, buurt verkennen en wennen aan de nieuwe manier van leven. Erg leuk en zeker een verrijking van mijn kennis en ervaring. Helaas was het slechts van korte duur. Na 5 weken zat ik weer in het vliegtuig terug naar Nederland. Inderdaad, illusie armer, ervaring rijker! Afstand weer drastisch afgenomen. Paar opdrachten en heerlijke dobberen op de Vinkeveense plassen. Maar nog steeds geen stukje tekst geschreven. Dan gaat het toch kriebelen. Zomervakantie voor de deur, wellicht nog even weg dus september vroeg genoeg? Slap excuus. Wel zat ik weer snel in het vliegtuig, op weg naar de Spaanse zon. Rust had ik verdiend en rust zou ik nemen. Ook afstand. Zowel letterlijk als figuurlijk. Het plan om weer eens wat te gaan schrijven ging de ijskast weer in.

De afstand werkt. Het nemen van rust lukt en ik lees het ene boek na het andere. Verder doe ik weinig. Zeker, terrasje pakken en in of bij het zwembad liggen. De zon, die iedere dag uitbundig aan het stralen is, doet de rest. Zo is het leven zo verkeerd nog niet. Maar na een tijd (ik zit hier nu al weer 2 maanden) gaat het toch kriebelen. Ik lees weliswaar geen kranten en laat ook het web grotendeels rusten maar je ontkomt nooit aan vele indrukken die met het vakgebied klantcontact en customer experience te maken hebben.

Al was het maar de uiterst vriendelijke man bij de kassa van de plaatselijke Mercadona. Waarom kan dat bij de Albert Heijn in de Rijnstraat in Amsterdam niet? Waarom is het hier schoon en netjes in de supermarkt en zijn de schappen steevast keurig bijgevuld? Natuurlijk, de crisis heeft hier hard toegeslagen en dat heeft ook altijd een positief effect. Dat begrijp ik. Maar toch, het is een uiterst aangename ervaring. Benieuwd of dat ook voor alle vakantiegangers hier geldt. Want de vakantieperiode is voor ons vakidioten een hele leerzame en interessante periode. Zelden wordt er zoveel geklaagd en zoveel ‘ellende’ meegemaakt. De vaderlandse televisie maakt er al vele jaren aparte programma’s over. Herinnert u zich nog Frits Bom met ‘De vakantieman’? Misschien wel de moeder van alle programma’s over vakantieleed. Het programma was van 1991 tot en met 1997 op de buis. Over het niveau van de programma’s en de klagers zal ik maar niet al teveel uitweiden. Een keer kijken is daarvoor meer dan voldoende.

Feit blijft evenwel dat service, en dan met name het gebrek eraan, hoog op de prioriteitenlijst blijkt te staan van de Nederlander in de vreemde. Ook hier schept afstand duidelijk weer een andere kijk op zaken. Rust evenwel niet, getuige de oververhitte mensen die op het scherm verschijnen. Maar misschien, heel misschien komt er aan de rand van het zwembad of wellicht in het vliegtuig naar huis een heel klein bezinningsmomentje bij deze mensen. Een momentje dat ze bedenken dat ze dadelijk hun rol van gast weer moeten inruilen voor de rol van gastgever. En dat ze dat misschien na deze vakantie eens iets anders, beter moeten gaan doen? Ik weet een mooie en wellicht zelfs utopische gedachte. Maar ik waarschuwde u al: afstand kan wat doen met de mens. Met uw welbevinden: wordt vervolgd!

Geert van Ouwerkerk

Customer Experience