Had ik nog enige twijfel? Ja, eigenlijk wel. Ondanks het feit dat bijna iedereen om mij heen het al een of meer keren aan mij verteld had. Ik ben ouderwets. De meningen lopen daarbij uiteen van grappig, leuk tot en met een soort van ‘dit is bijna zielig te noemen en kan niet meer’. Heus, ik overdrijf echt niet. Natuurlijk heb ik mij in het begin met hand en tand verzet tegen de meer negatieve benaderingen van de, bij mij, geconstateerde afwijking. Ik bestreed de querulanten met, in mijn ogen, bijzonder steekhoudende argumenten. Het gaf enige verlichting. De meningen werden milder waarmee het percentage leuk, grappig en aandoenlijk duidelijk toenamen. Echter, het tegengif bleek een beperkte houdbaarheid te hebben. De omgeving bleek al ras resistent te zijn geworden. Wat dan te doen? Nog meer argumenten verzamelen? De strijd nogmaals aangaan? Nee, deze strijd geef ik gewoon op. Laat ze maar denken en laat ze die mening maar hebben. Hoe en wanneer dat zo gekomen is?

Recent, heel recent. Sterker nog, slechts een paar minuten geleden. Laat mij dit toelichten. Ik zit in de Thalys naar Parijs. Mijn neef, de oudste zoon van mijn broer, studeert momenteel rechten aan de Sorbonne. Hij is ingeloot voor een speciaal Master programma waarvoor slechts 25 plaatsen beschikbaar waren. U begrijpt: ik ben een trotse oom. Dus ik boek online (ja, dat dan wel weer) een retourtje Parijs. Een van de geneugten van het resideren in de hoofdstad is dat ik zowel snel op Schiphol als ook op Amsterdam Centraal kan zijn. En deze laatste optie had ik dus voor deze trip verkozen. Voor het eerst moet ik toegeven. Jarenlang de auto genomen in plaats van de trein. Maar als je alleen reist en naar Parijs moet voor een paar dagen dan is de keuze uiteindelijk toch nog snel gemaakt.

Al vroeg in de ochtend neem ik plaats. Ik pak mijn krantje en wacht geduldig op een kopje koffie. Al tijdens het lezen van de voorpagina (en daar heb je toch echt niet al te veel tijd voor nodig) zie ik dat ik werkelijke de enige ben met deze bezigheid. Schuin tegenover mij zit een stel Amerikanen. Duidelijk een niet zakelijk uitje. Het bedienen van de mobiele telefoon wordt afgewisseld met een kort gesprek. Indien ik een percentage zou moeten geven aan de tijd die deze Amerikanen bezig zijn met de mobiele telefoon, dan kom ik zeker tot een getal in de 60. En die Thalys mag dan snel zijn, het duurt nog steeds 3 uur en 17 minuten om in Parijs, Gare du Nord, te komen. Voor je lol, want dat gaf de non-verbale communicatie toch zeker aan, 118 minuten bezig zijn met je mobiel. Ik vind het knap. Maar er bevinden zich meer reizigers in mijn rijtuig. Direct links van mij zit een Aziatisch stelletje. Zij met een Ipad en hij met een Iphone. Ook daar heeft de technologie haar slag weten te slaan. Maar ze maken er lang niet zoveel gebruik van als mijn Amerikaanse medereizigers. Dit geeft mij enige hoop. Gaan we meer richting het Oosten of meer richting het Westen? Ik vertegenwoordig in ieder geval het stokoude Europa en in zoverre klopt het plaatje dan wel weer.

De reis vordert en ik geef mij verder over aan krant en boek. Nog een half uurtje en ik heb Gare du Nord bereikt. Na ruim een half jaar zie ik mijn neef Bas weer. Wat zie ik in mijn linkerooghoek? NRC Next. Inderdaad nog een krantlezer. Ik ben niet alleen maar wel (al) bijna….

Geert van Ouwerkerk

Human Resources