Heeft u wel eens muizen buitenshuis proberen te houden? Ik wel. In ons jaren zeventighuis bleek de voorraadkast onder de trap de lokale muizensnackbar te zijn en was iedere verpakking die je oppakte aangevreten en halfleeg.

Gewapend met een stapel stukjes triplex plakten we alle gaatjes rondom de verwarmingsbuizen in de vloer dicht. Dat moest in fases want iedere keer vonden ze toch weer een ander spleetje om zich doorheen te wurmen. Niets zo gemotiveerd als een hongerige muis. Uiteindelijk was de trapkast muisvrij maar kwamen ze nog wel via de kruipruimte onder en achter het keukenblok. Daar heb ik mij toen maar bij neergelegd omdat daar niets voor ze te halen viel.

Inmiddels verhuisd herhaalt de territoriumstrijd met de muizen zich nog regelmatig. Nu in een jaren zestighuis waar we ze horen lopen tussen de vloeren. Af en toe vinden we keutels in de kelderkast en slaan we terug met vergif. Het stadium van diverse muizenvallen zijn we al gepasseerd omdat ze daar letterlijk en figuurlijk niet intrappen. Afgelopen weekend bereikten we een nieuwe fase toen de doos met verjaardagscupcakes in de koelkast in de schuur aangevreten bleek. In de koelkast – we zijn er nog niet achter hoe ze daar precies in en uit kunnen.

Voor ons zijn de grenzen helder: binnen is van ons, buiten is van de muizen. Hun grenzen zijn ook helder: hun terrein is overal waar het comfortabel is qua warmte en eten. ‘Su casa es mi casa’, is zeg maar hun motto.

Van muis naar terrorisme

Het is mentaal een kleine stap van deze muizenjacht naar de muizenissen om een bankrekening. Die vraag ‘Wat is het verschil tussen een goed doel en een terrorist?’ klinkt als een flauw kinderraadseltje, maar is een bloedserieuze kwestie waar banken tegenwoordig bijna 20% van hun tijd mee bezig blijken zijn. Net als iedere andere bedrijfsactiviteit kost terrorisme geld en dat wordt internationaal opgehaald bij supporters. Nu is terrorisme verboden en een bedragje overmaken naar bijvoorbeeld ISIS is dat ook. Maar ze zijn net zo inventief als muizen en zoeken doorlopend naar alternatieve gaatjes. Zoals een stichting en nog een stichting die weer steun geeft aan een andere stichting.

‘Follow the money’ zegt de overheid tegen de banken die tenslotte boven op die geldstromen zitten. Bij de taken van de banken hoort naast het melden van verdachte transacties en opsporen van witwaspraktijken tegenwoordig dan ook het controleren van de ‘ultimate beneficiary’ (UBO) bij stichtingen. Ofwel: bij wie komt het geld van een stichting uiteindelijk terecht? Dat kan een lastige vraag zijn.

De overheid deelt in feite een stapel triplex plankjes uit aan de banken en wenst ze veel succes met zoeken, vinden en afsluiten van sluiproutes voor zeer gemotiveerde organisaties. Als ergens een gaatje niet goed blijkt te zijn afgesloten, krijgen niet politiek of overheid de schuld, maar de banken.

Goed doel niet goed genoeg

Dat brengt mij bij de Stichting Vrienden van Landgoed Dennendal, vers opgericht in 2021 als ‘kers op de taart van de geweldige zorg’ voor de bewoners van Dennendal, mensen met een verstandelijke en soms ook fysieke beperking. De Vrienden zorgen samen met vrijwilligers voor activiteiten zoals een sportmiddag, schilderen, ijsjes eten of naar de dierentuin. Dit wordt voor een belangrijk deel mogelijk gemaakt door fondsen en bij toekenning van een aanvraag maken zij het geld over naar een bankrekening. Onze kersverse, maar al wel actieve, stichting vroeg daarom een zakelijke rekening aan bij Triodos Bank. Waarna de mail binnenrolde dat de toekenning binnen drie maanden verwacht werd.

Wat? Waarom? Hoe dan? De reden kregen we niet van de bank zelf te horen maar lazen we toevallig in de krant: heel veel stichtingen en banken kampen namelijk met hetzelfde probleem. Dat komt namelijk door die vraag: “Wat is het verschil tussen een goed doel en een terrorist?” Het uitzoeken daarvan kost kennelijk heel veel tijd.

Intussen lopen we als Vrienden klem met ónze financiering. We hebben aanvragen gedaan bij fondsen, die zijn goedgekeurd. We hebben plannen uitgevoerd (en daar heel veel plezier mee gehad, net als de bewoners en verzorgenden) maar moeten voorlopig alles zelf voorschieten. Want we hebben geen bankrekening waar een fonds op kan uitbetalen.

Boos

Dat maakt ons boos op de politiek en de overheid die de banken opzadelen met deze zware verantwoordelijkheid.
En toch ben ik vooral boos op de bank.

Want ik mag verwachten dat ze ons als klant goed en proactief informeren. In twee regels kan zelfs een jurist van een bank uitleggen waarom het voor een stichting zo lang moet duren. Ik verwacht ook dat aanmeldprocedures gebruikersvriendelijk zijn. Een mail met een link en onvolledige instructie is dat niet. Ik verwacht dat iemand bij de bank zélf alles uitprobeert. Link proberen, kijken of de instructies duidelijk zijn voor iemand die het voor eerst doet. Ik verwacht dat de bank zich ook in kan leven in de gemiddelde klant die geen verstand heeft van ultimate beneficiary, fraude en wettelijke verplichtingen.
En ik verwacht vooral dat de bank dat helder en in passend taalgebruik communiceert.

De muizenjacht op potentiële terroristen is niet leuk. Maar de muizenissen voor de klant zijn niet nodig.

Ingrid Wong – Krakeling Communicatie

Featured, Opinie